Colección Calíope

Calíope é a musa da voz máis fina, dicían os antigos comentaristas latinos. A musa que, por esta razón, foi asociada coa arte literaria, coa capacidade retórica e hipnótica. Ela é quen amadriña a nosa colección literaria, adicada a eses lugares nos que a escrita vira un topacio mesmérico. Con Calíope, a literatura –esa aspiración ao deserto puro, á selva febril, ao transo do solpor cego– guíanos nun camiño no que o pensar se converte en visión, en aurora desmedida.
Ramón Torrado Romero (Xens - Araño, Rianxo, 1966) viu a súa vida marcada pola emigración. A súa formación desenvolveuse en lugares diversos: na súa parroquia rianxeira, no País Vasco, Nos estados Unidos de América e en Santiago de Compostela; grazas á crianza que os seus pais e parentes lle deron ao longo das décadas dos 60, 70 e 80. Despois de completar a carreira de Filoloxía inglesa, comezou a traballar como profesor no ensino secundario, traballo que desenvolve aínda na actualidade. É colaborador de Galicia Confidencial e investigador da vida e obra de Rosalía de Castro, sobre a que ten escrito unha narración aínda inédita. Ten tamén publicada a novela Rebeca no val das sombras ardentes (Toxosoutos, 2018). Entre as súas máximas ilusións están a lectura, a música e a magnífica aventura de viaxar.

Torino

228 páxinas / Prezo 18€
    Torino é un libro de crónica que é un libro de ensaio, que é asemade un libro de pensamento. Esta travesía física e espiritual pide unha lectura calmada que permita que a imaxinación pinte un retrato das peripecias que se contan e que o pensamento considere as ideas que se ofrecen como flores. Os pasos da vida e a inquedanza polo inmaterial están presentes. No fondo do río da vida, entre pedras ásperas ou puídas, talvez encontre o lector humildes pedras preciosas no abalar que o mar do spiritus mundi provoca, xunto con múltiples conexións, augurios e emocións voando en liberdade. Un brillante libro no que sentimento, intelecto e fantasía conviven amablemente.

    Roberto Abuín (Rianxo, 1979), osmador das varcias do poema, a súa vida está rendida á literatura e ao fértil silencio que nela habita.

    Orfeo canta. Iniciación, signo & retorno

    264 páxinas / Prezo 18€
      Entre a literatura e o pensamento ábrense territorios que a racionalidade mitopoética explorou ao longo dos séculos. Un deses lugares é o mito do descensus ad inferos (descenso ao inferno) protagonizado por Orfeo e Eurídice. Roberto Abuín insírese nesa mesma dramática para investigar algo esencial: a forza conducente que a escura potencia do real manifesta na conformación do visible; e faino a través dunha arriscada proposta a medio camiño entre poesía, narrativa e filosofía que se interna por unha senda exótica e inhabitual na escrita contemporánea.
      Emilio Araúxo (Coles, 1946) é unha das voces secretas máis creativas da escrita galega contemporánea. Filósofo, etnógrafo, poeta e editor. Iniciador de Noitarenga en 1995, comeza posteriormente no 2001 a revista Amastra-N-Gallar. Ademais da escrita tamén ten cultivado a fotografía. Como tradutor introduciu na nosa terra a Alain Badiou, así como a James Sacré ou Florence Pazzottu. É especialmente coñecido pola revalorización, estudo e difusión do Entroido galaico, en especial do ourensán. Entre os seus libros cóntanse: Cinsa do vento: libro da Ribeira Sacra (Noitarenga, 1996), Tempos serodios (Edicións do Cumio, 1996), Pois (Noitarenga, 1998), Balbina (Toxosoutos, 2015), Avía que aí vén o sol (Toxosoutos, 2016) ou Do lado dos ollos: arredor da poesía (Edicións do Cumio, 2002), no que mantén entrevistas con setenta e nove poetas de diversas linguas e países.

      Mal mor

      74 páxinas / Prezo 12 €
        ​Orixinal reescrita d​o clásico​ Mal vu mal dit ​(1981)​ de Samuel Beckett. Xogando no límite entre dicir oral e escrita literaria, no límite entre ​descrición e ​reflexión​, o autor lalinense, ao igual ca Beckett, dá a ver o evento nu e complexo dunha anciá do rural. Na súa voz, calcada polo autor a modo de m​é​dium, nárrasenos o paso cotián das horas, dos sentimentos, das ledicias... E sobre todo da resistencia (e insistencia) no feroz da vida.​ Obra que provoca pensamento, ao tempo que nos fai visionar un mundo xa case desaparecido.
        Xosé Luís Santos Cabanas (Sabugueira, 1952). Fillo de casa labrega, trasládase cedo para unha Compostela baixo a pegada do ensino nacional-católico. Traballa desde os 14 anos ao tempo que remata o Bacharelato, cunha breve incursión na universidade antes de marchar ás anónimas rúas da Barcelona dos 70. De regreso volve ao traballo asalariado, vivindo o conflito sindical dentro dunha atmosfera social acrítica e de pensamento unívoco, onde a súa única expansión vén da man das relacións humanas, a conversa e a lectura. Ten participado no grupo de bibliotecarios Mar de Tinta, e nas Redes Escarlata, e colabora co movemento de recuperación da memoria histórica. Da súa pulsión pola escrita nacen as prosas Ahoulouuuuu...! (premio M. R. Figueirido, 1993), De noxos e de brétema: contos (Noroeste, 1996) e Conto para ler chovendo (Toxosoutos, 1997), o poemario Por estas palabras recadadas (ed. de autor, 2006), e colaboracións ciscadas por revistas, xornais e publicacións colectivas.

        Novas do exterior. 63000 quilómetros de viaxes á cadea

        380 páxinas / Prezo 20€
        • Prólogo: Xabier Cordal
        • Epílogo: Xosé A. Laxe Martiñán / Francisco Fernández Rei
        Crónicas dunha viaxe, a do autor e a súa compañeira, para ver o fillo, arrastrado polo espectáculo político construído arredor do que deron en chamar Resistencia Galega, e detido nunha operación policial na que foron usados procedementos tristemente próximos aos de tempos en aparencia xa superados. Un fillo condenado ao afastamento xeográfico, o illamento carcerario e a incerteza do próximo destino.Un libro que nos lembra a posibilidade e a necesidade da existencia en común, dos afectos, da solidariedade e da resistencia fronte a un sistema deshumanizado e coercitivo que nos baleira da dignidade propia de todo cidadán.
        Héctor Pose (Malpica de Bergantiños, 1964), naceu en Malpica de Bergantiños, soleira da Costa da Morte, e trata de vivir corresponsablemente na cidade da Coruña, en cuxa Universidade ensina e aprende. Aboia na soidade da escrita tentando entender. Alberto Rodríguez Fariña (Malpica de Bergantiños, 1983) inicia a súa relación coa fotografía no Instituto de Imaxe e Son da Coruña antes de emprender unha viaxe de ida e volta de varios anos a Londres, onde amplía os seus estudos. A súa obra combina os seus dous grandes intereses, a fotografía e a viaxe, e desta unión nacen diversos proxectos noutros tantos países.

        Doce lúas

        108 páxinas / Prezo 15€
          Doce lúas é o diario dun home que decide encasar e outear meditativo o mundo que o rodea. Un ano escrito desde o descarnado sentir. Textos de Héctor Pose e imaxes de Alberto Rodríguez Fariña que maridan con sutil elegancia para descifrar o convivir en contextos miúdos onde a identidade, os patrimonios, a paisaxe e a condición humana revelan aspectos da face que nos compón e define. A experiencia do tempo que vivimos, escrita como se a existencia pedise un haikai para cada instante.
          Xosé Lorenzo Tomé (Guitiriz, 1954) é ensaísta e novelista. Licenciado en Bioloxía e en Filosofía pola Universidade de Santiago de Compostela, é tamén doutor en Filosofía cunha tese sobre Jürgen Habermas. A súa escrita, tanto en galego como en español, decorreu polos vieiros do ensaio, con obras como Jürgen Habermas (Baía, 2004), Las identidades. Las identidades morales y políticas en la obra de Jürgen Habermas (Biblioteca Nueva, 2004), O silencio dos deuses. Filosofía e literatura (Baía, 2009) ou Theodor W. Adorno. El rescate de la felicidad (Espiral Maior, 2012), pero tamén ten traballado a narrativa en obras como A cidade branca (Xerais, 1987).

          Delourando os días

          305 páxinas / Prezo 20€
            Nas vidas anónimas, nesas vidas de persoas nas que a existencia se realiza no imperceptible transcorrer dos anos, dos meses e dos días, na raíz desas vidas ocúltase unha épica calada, unha épica silenciosa de quen vive con intensidade cada segundo dado. Delourando os días é unha novela no que a incesante busca (filosofía, historia, natureza, política, amor, etc.) se fai un esperanzado proxecto utópico, un necesario salto cara ao futuro. Magnífica crónica novelada da transición dunha Galiza que vai dos anos 70 até acontecementos relativamente recentes, como o do afundimento do Prestige.
            O percurso vital e literario de Alfonso Pexegueiro (Angoares, 1948)revela unha experiencia da literatura moi afastada da súa redución ao texto impreso ou a unha mera cuestión de xéneros. Da súa inquedanza creativa, que o moveu sempre cara a fendas pouco exploradas no territorio escritural e existencial, agromou a finais dos 70 o Grupo de Comunicación Poética “Rompente”. Traballou tamén naqueles anos na redacción da revista Vagalume, e foi fundador e secretario daAsociación de Escritores en Lingua Galega, coordinando a revistaEscrita e impulsando o I Congreso de Escritores en Lingua Galega e mais o encontro de escritores vascos, cataláns e galegos GALEUSCA.Viviu entre Galiza, Madrid, Barcelona e París e ten publicado textos fundamentais para entender a evolución da poesía contemporánea en galego. Publicou en español e galego, indistintamente, e entre as súas obras destacan: Seraogna (1976), Mar e naufraxio (1978), Círculos de auga (1979), O pabellón das hortensias azuis (1983), A illa das mulleres loucas (1984), Desatinos dun maldito (1991), El lago de las garzas azules(1994), Hipatia (1998), O deserto de Nabalpam (2003) e Dados blancos(2004). Ten indagado ademais nas posibilidades escénicas dos seus propios textos a través da súa participación —coa antoloxía poética Blasfemias de silencio— no Festival Internacional de Teatro Grec de Barcelona (1997), e da posta en escena da obra A illa das mulleres loucas.

            Lapsus

            128 páxinas / Prezo 15€
            • Introdución: David Souto Alcalde
            • Ilustracións: Carlos Crego
            Pexegueiro, autor dunha obra inclasificábel, sempre anovadora, déixanos un texto (iniciado no ano 1977 en París, e rematado no ano 2013 en Ponteareas) no que a confusión e o patetismo da sociedade represiva se vira tremoia absurda, reflexión límite, e dura crítica dos valores establecidos. Libro de teatro non convencional no que a escrita se desborda cara a outros xéneros, conducíndonos por territorios nos que os desprezados, os que nada son, os nenos, as nenas, son devoltos ao lugar que lles corresponde: o da dignidade.

            Colección Clío

            Clío, musa asociada tradicionalmente á rememoración e á visión crítica da historia, é unha colección que nos convida a unha lectura plural da conformación de certas ideas diseminadas, a día de hoxe, de xeito disperso por toda a contorna intelectual do presente. Unha colección con textos que suxiren puntos de partida e sinalan camiños para un pensar que indaga. Textos para cuestionar o presente, e anticipar un posible futuro.
            P.M. (Zürich, 1947), novelista (entre outras obras, Weltgeist Superstar, 1980; AKIBA, 2008, Manetti lesen, 2012), ten escrito libros e artigos sobre temas urbanísticos, ecolóxicos e políticos (Subcoma, 2000; Neustart Schweiz, 2009; “The Power of Neighbourhood” and the Commons, 2014), cofundou cooperativas de vivendas (Karthago, Kraftwerk1, NeNa1). bolo'bolo, publicado orixinalmente no ano 1983, converteuse axiña nunha obra de referencia política, intelectual e creativa, sendo traducida a varias linguas e motivando innumerables procesos de vertebración sociocomunitaria.

            bolo'bolo

            232 páxinas / Prezo 15€
            • Tradución: Almundena Otero
            bolo'bolo constrúe, a través dunha linguaxe propia –o asa'pili– un contorno conceptual, simbólico, unha nova gramática do desexo para desenvolver aquilo ao que algúns chaman utopía e outros, porén, consideran a realización de formas de vida emancipadas, á marxe da cruel MPT (Máquina Planetaria de Traballo) e da realpolitik neoliberal. En palabras do autor: «É evidente que debemos construír comunidades máis pequenas, autónomas, comunidades autárquicas, para que os mecanismos da Máquina, diñeiro, grande industria e Estado se volvan innecesarios. […] Sobre o tamaño destas comunidades (bolos), sobre a relación entre elas, sobre organismos adicionais, sobre o uso das tecnoloxías, etc., temos que poder conversar. Este é o obxectivo que bolo’bolo persegue.»
            Martin Heidegger (Messkirch, 1889 – Friburgo, 1976) foi un dos principais filósofos do século XX, e unha das figuras máis creativas da historia filosófica recente. Inicialmente vencellado á Fenomenoloxía, posteriormente evolucionou cara a outras determinacións alleas ás principais formulacións desta. Nesa nova andaina do seu pensar aparece o que é, hoxe en día, considerado como un fito na filosofía: Sein und Zeit, «Ser e Tempo», 1927. Nel inaugúrase un novo modo de abordar a cuestión ontolóxica. A posteriori, Heidegger non negaría esta etapa do seu pensamento, senón que a expandiría, pero dun xeito diferente. Fálase habitualmente dun «segundo Heidegger» para referirse a esa segunda etapa (á que pertencen textos como «A cousa»), moito máis enigmática, escrita cun ton asertivo de carácter case oracular. En contra do que habitualmente se pensa (é dicir, que nesa forma de pensar hai un absolutismo epistémico), o certo é que o que Heidegger foi facendo implica un progresivo achegamento –cada vez máis radical–  á orixinación do pensar filosófico tal e como este xurdiu en Grecia, ou polo menos esa foi a súa intención. Desde a palabra filosófica o pensador chega a ver aparecer un novo enunciar, pero que se di dun xeito asombrado, case mántico. Considérase a Heidegger un dos referentes principais para pensar a metafísica na fin do século XX. Estivo moi ligado ao debate e á reflexión con referentes intelectuais e culturais de todos os ámbitos: filósofos de diversa procedencia (Tanabe Hajime ou Karl Jaspers), artistas (Eduardo Chillida) ou escritores (René Char). Viviu a maior parte da súa vida retirado nunha cabana da Selva Negra alemá, en Todtnauberg. Como chegou a dicir del o seu antigo discípulo Herbert Marcuse, en 1976: «Ogallá tamén a nós nos poida ser concedida a graza de envellecer con dignidade, lucidez e serenidade».

            A cousa

            124 páxinas / Prezo 10€
            • Tradución: Almudena Otero e Ramón Palao
            • Introdución: Ramón Palao
            A cousa é un texto fundamental na traxectoria de Martin Heidegger, ao que unha e outra vez volveu, pois nel aparece o bosquexo dun pensar distinto, un pensar no que a habitual representación da realidade (case sempre fantasmagórica) se esvae no que el chamaría «o paso atrás» (Schritt zurück), un renunciar, se cabe, á ideación absoluta de esencias e principios, un estar á escoita, un agardar, un entrelazarse no repentino darse das cousas.
            Sri Nisargadatta Maharaj (Mumbai, 1897 – 1981) foi un vello mestre hindú da tradición filosófica e relixiosa da Advaita Vedanta. Toda a súa vida a dedicou ao traballo de fabricante e vendedor de bidis, un tipo moi característico de cigarriños indios feitos con folla de tabaco. Porén, sentiu desde mozo –tal vez influído polo contorno social da India, predisposto a unha apertura inmensa na exploración relixiosa e filosófica– a necesidade de coñecer sendas que o levaran a unha descuberta, a unha ampliación. Na India a filosofía está estreitamente relacionada coa experiencia directa, e toda busca filosófica é unha procura da certeza inmanente que un ser pode acadar da realidade, e de si mesmo. Son vías de carácter relixioso, no sentido orixinal de re-ligazón do humano coas potencias primarias da realidade. É por iso que Nisargadatta atopou a un mestre, un sabio vedanta, Sri Siddharameshwar Maharaj, pertencente á antiga liñaxe de tradición oral Navnath Sampradaya, fundada teoricamente polo grande rishi (vidente) Sri Dattatreya, na Idade Media. Durante moito tempo conviviu entre a experiencia psicolóxica de autoindagación propiciada por Sri Siddharameshwar coa venda e fabricación de bidis, pero un día aconteceu nel un «espertar» (tópico central de moitas filosofías hindús, a moksha, que é unha «separación» ou «liberación» do condicionamento da realidade e da natureza). Cando isto sucedeu deixou a familia, deixou as súas tendas, deixouno todo e vagou errante por toda a India. A súa idea era chegar aos Himalaias, pero no camiño atopouse cun amigo, vello coñecido del, co que falando  se decatou de que para vivenciar unha experiencia constante de realización de si mesmo non precisaba ir até as montañas, chegaba con vivenciar a cotianidade, e existir nela. Regresou ao seu Mumbai natal, e alí seguiu traballando na tenda que un dos fillos aínda mantiña. Co tempo comezou a aparecer xente pola tenda que se decatou da singularidade da atención e conciencia de Nisargadatta. Vellos amigos percibían nel unha transparencia mental. Pouco a pouco a súa sona chegou lonxe, e Maurice Frydman (1901 – 1976), un polaco que chegara á India para traballar de enxeñeiro, e que se entregou ao estudo da tradición hinduísta, fíxose amigo del, e rexistrou moitas das súas conversas. Durante moito tempo, Nisargadatta seguiu vivindo anónimo, sen eloxios nin recoñecementos.

            Eu son

            204 páxinas / Prezo 12€
            • Tradución: Iván Sende
            • Introdución: Maurice Frydman
            Por primeira vez en galego son traducidas un conxunto de conversas de varios indagadores filosóficos e espirituais con Sri Nisargadatta Maharaj, un humilde vendedor de bidis (cigarros hindús) inserido na tradición filosófica da Advaita Vedanta, unha das seis dársanas ou filosofías da India. Este conxunto de conversas foi recollido por Maurice Frydman, amigo persoal del e conselleiro de Gandhi. Libro estraño e singular, que nos leva a un páramo diferente no que resoa o son dun pensar que transcende a dimensión categorial máis común no occidente racional.
            Henry David Thoreau (Concord, Massachusetts, 1817-1862). Pensador, escritor e un dos pais da ecoloxía e de toda forma de «desobediencia civil». É coñecido, en xeral, por dous fitos na súa biografía: un, cando se retirou a vivir en Walden Pond (nun bosque cercano á vila de Concord) nunha cabana por el feita, lugar no que viviu por máis de dous anos sen contacto coa sociedade civil da época (froito desta experiencia é o seu libro Walden, ou sobre a vida nos montes); o outro fito consistiu en que –neste tempo de estadía no bosque– o quixeron obrigar (non tendo trato coa sociedade da que el conscientemente se apartara) a pagar impostos. El negouse, e encadeárono por un tempo. Froito desta resistencia pasiva (como el chega a dicilo: «non participar naquilo no que non cres») escribiu o seu libro Da desobediencia civil, que influíu en activistas, pensadoras e políticos de toda sorte. Gandhi profesaba unha admiración sobre este home, así como tamén Lev Tolstói ou Martin Luther King. É interesante como Thoreau conceptualiza a «práctica de resistencia contra o poder civil», dende unha perspectiva pacífica. Del é a idea da «desobediencia civil». Grande amante da natureza, a súa vida pasouna na súa Concord natal, na que morreu cedo, á idade de 44 anos. Entre os seus amigos contábanse o ensaísta Ralph Waldo Emerson e o novelista Nathaniel Hawthorne, cos que –entre outras persoas– constituíron o Clube Transcendentalista, sito en Concord, e no que definiron unha filosofía e unha práctica de vida que, co paso do tempo, ben poderiamos denominar anticipadora das actuais prácticas comunitarias de autoxestión, e das formas de pensamento resistente contra toda dóxica fechada.

            Camiñando

            120 páxinas / Prezo 10€
            • Tradución: Elva Souto
            • Introdución: Pablo Seoane
            Camiñando foi, no seu tempo, unha obra que exhortou profunda e duramente aos concidadáns de Henry David Thoreau a tomarse en serio a realidade nómade da existencia humana. Abeirado en Concord, Nova Inglaterra, entre os bosques inmensos que o cercaban, rodeado dos Transcendentalistas, Thoreau encontraba no sortilexio do «salvaxe» a maior ledicia, o gozo pleno. Camiñando é o testemuño de quen nalgún momento dixera: «All good things are wild and free».
            Anónimo

            Chamamento

            150 páxinas / Prezo 10€
            • Tradución: Nora Viéitez
            • Introdución: Ignacio Castro Rey e Javier Turnes
            «Perante a evidencia da catástrofe, hai os que se indignan e os que actúan, os que denuncian e os que se organizan. Nós estamos do lado dos que se organizan», dise nalgunha parte deste libro. Mesmo á marxe dos acordos e desacordos concretos que manteñamos coa letra do texto, a súa primeira virtude é deitar unha estimulante incerteza arredor do que queira que sexa o presente.
            Hakim Bey (Nova York, 1945) é o seudónimo do escritor estadounidense Peter Lamborn Wilson. Hakim Bey significa, en turco, «O Señor Xuíz». Ensaísta e poeta, descríbese a si mesmo como un «anarquista ontolóxico». Coñecido a raíz da publicación de TAZ (Zonas Temporalmente Autónomas), está ligado ao movemento crítico contemporáneo a través da tecnoloxía. Considerado, por algúns, pai ideolóxico dos hackers, a súa traxectoria inclúe unha fonda revisión do soño anarquista pasando pola influencia mística de tradicións como o sufismo e resistematizando a visión situacionista. A súa é obra fundamentadora dun (novo) soño utópico, baseado na crítica constitutiva das comunas piratas que poboaron as illas caribeñas ao longo do século XVI e XVII. Tras vivir durante moitos anos entre Irán, India e Marrocos, traducindo a autores clásicos sufís ao inglés, regresa aos Estados Unidos onde actualmente vive retirado, nunha «comunidade intencional» (ao estilo das comunidades utópicas definidas por Charles Fourier) nos profundo dos interiores bosques de América. Outras obras súas son:CHAOS: The Broadsheets of Ontological Anarchism (1985),Inmediatism (1984) ou Black Fez Manifesto (2008).

            Zona Temporalmente Autónoma

            140 páxinas / Prezo 10€
            • Tradución: Manuel del Río e Pablo Varela Pet
            • Introdución: Anxo Rabuñal
            Desde un espírito arraigado no anarquismo ontolóxico, o autor norteamericano propón as TAZ (iniciais en inglés de «Zonas Temporalmente Autónomas») como modelo de comunidades libertarias. Comunidades mutantes en tanto que a súa realización non é permanente nin localizábel para o sistema, pois no momento en que unha delas é susceptíbel de ser nomeada, a súa desaparición –e posterior re-aparición baixo nova forma e lugar– é unha conditio sine qua non para a supervivencia.

            Colección Euterpe

            Euterpe, a do bo ánimo, a doadora de pracer, ou a do gran xenio, é quen camiña tras de nós incitándonos a escoitar, a través da súa dobre frauta, os seus sons; música e palabra, tamén visualidade e performatividade. A colección que leva o seu nome procura propostas híbridas, investigacións por novos camiños e linguaxes que se xestan no cruce do sonoro e o literario.
            Berlai nasce em 2015 por iniciativa de Xiao Berlai (Guntim, Lugo, 1974), músico proveniente da tradição folque que reúne a Pablo Pérez (baixo), Bruno Couceiro (bateria) e Iago Mourinho (teclados) neste novo projeto baseado numa música sem complexos que bebe diretamente da tradição galega, do indie-pop, do rock e da música eletrónica, somando à banda também a Ernesto G. Torterolo, quem, ademais de realizar as ilustrações do livro-cd Desconhecido faz desenhos ao vivo nos concertos.

            Desconhecido

            13 músicas - 98 páxinas / Prezo 18€
            • Banda Desenhada: Ernesto G. Torterolo
            Há pessoas que crebam o contrato social, que estabelecem uma fenda com o mundo e vivem a sua vida noutro âmbito, à margem, guiados por um espírito que os alimenta no meio duma soidade impenetrável. Desconhecido, através duma coidada banda desenhada e das esquisitas músicas de Berlai, conta a história duma dessas pessoas, um homem que elegeu a renúncia perante a impossibilidade do amor negado polo entorno social. Um livro e um cd para ler, ver e ouvir, onde se fundem narrativa visual, poesia e música.
            Para Sabela Fernández (Ourense, 1972) e José Ramom Pichel (Vigo, 1972), filóloga e engenheiro informático, respetivamente, este documentário supõe a primeira aproximação ao audiovisual. Os dous são membros da Comissao Audiovisual de AGAL e trabalharam dous anos e meio nesta viagem ao redor de um dos debates mais interessantes da cultura galega desde o século XIX.

            Porta para o exterior

            Prezo 15€
            • Duração: Documentário 55' / Extras 50'
            Porta para o exterior é um documentário que suscita um debate social, o da norma ortográfica, apartado no momento da oficialização da normativa vigente e relegado à invisibilidade por décadas, que emerge agora de novo, quando o processo de normalização linguística, após mais de trinta anos aplicando a hipótese de galego e português serem línguas diferentes, se evidencia muito longe dos resultados prometidos.
            Banda por definición heterodoxa cuxo pulo fundacional é a hibridación de linguaxes e estilos, Guilherme e Bastardo nacen en 2011, no reencontro do músico Alfredo Dourado e o poeta Xurxo Nóvoa, para participar na presentación dun documentario sobre Álvaro Cunqueiro. O acaso quere que abran á toa o libro Herba aquí ou acolá,  do autor mindoniense, xusto na páxina do poema «A chegada das naves», para comezar a improvisar, e de onde toman tamén o nome da banda, do personaxe central: Guillerme «o Bastardo». O dúo gosta da experimentación e da reelaboración, adaptándose sempre ao que os textos piden en cada caso e construíndo a través das músicas unha amálgama de sonoridades rica e diversa.

            Veredevere

            12 músicas - 56 páxinas / Prezo 20€
            • Prólogo: Teresa Moure
            • Ilustrações: Séchu Sende
            Por riba de todo, Veredevere é uma travessia utópica desde a música, a literatura e a visualidade, que se materializa num formoso livro-objeto de feitura artesanal, com coberta serigrafada, e um cd de músicas que percorre âmbitos tão amplos como extensa é a viagem que a sua escuta propícia. No livro-cd encontram-se, além das músicas e textos de Guilherme e Bastardo –que navegam entre o canto tradicional revisitado, a world music, o pós-punk e a eletrónica libertária–, as colaborações de Séchu Sende, Teresa Moure, Najla Shami e Mig Seoane, entre outros, assim como as palavras musicadas de, Raida Rodríguez, Xelís de Toro, Márcio-André, Cunqueiro, Rosalía, Celso Emilio ou Rimbaud.

            Colección Poliminia

            Polimnia, a portadora de moitos himnos, a de voz rebelde, é unha colección adicada ao pensamento contemporáneo. Colección focalizada no ensaio, na creación conceptual, que diría Deleuze, e que dispón un lugar para reflexionar sobre aspectos variados da actualidade, sen descoidar a necesaria abstracción teórica. Desde teoría política até metafísica, pasando por teoría do xénero ou pensamento poético. Polimnia clama entre as físgoas do mundo, buscando as liñas perdidas dun patrón virtual e posible que conforme unha ontoloxía radical do presente.

            Borxa Colmenero (Vilar de Santos, 1984) é doutor em Direito pola Universidade da Corunha e doutor em Teoria Política pola Universidade de Santiago de Compostela. Fai parte dos grupos de investigação ECRIM (Criminologia, psicologia juridica e justiça penal no século XXI) da Universidade da Corunha; (Des)Leitura: Filosofia, Ciência e Arte da Universidade Estadual de Londrina (Brasil) e do Espaço de produção critica galega Clara Corbelhe. Tem sido docente nas áreas de Direito critico e Pensamento político em 17 Instituto de Estudios Criticas (México) e no Colegio de Michoacán (México) e, atualmente, é professor de Direito na Universitat Oberta de Catalunya. Assim mesmo, exerce como advogado, principalmente, no âmbito do direito público. Os seus campos de trabalho estendem-se desde os estudos do governo neoliberal ao controlo social-penal contemporâneo. É autor do livro Vidas culpáveis. O controlo neoliberal do crime (Laiovento, 2017) .

            O governo neoliberal da vida. Uma leitura (pós)faucaultiana

            256 páxinas / Prezo 18€
            • Prólogo: Jorge Álvarez Yágüez

            A partir da análise (pós)foucaultiana, Borxa Colmenero aborda a hipótese do desenvolvimento de uma teoria política do neoliberalismo desde uma específica «arte de governo». Uma razão de governo que vai além do facto espontâneo e natural, para se constituir como uma política governamental que determina um quadro de gestão social dos indivíduos. Em suma, estamos diante de um neoliberalismo que transcende as doutrinas económicas e os programas políticos impulsionados nas últimas décadas, para nos aproximar de uma tecnologia de governo que realiza uma profunda mutação epistemológica no relacionamento entre os sujeitos e a institucionalidade nascida da modernidade capitalista.

            Antón Fernández de Rota (A Coruña, 1979) é sociólogo e doutor en antropoloxía cultural. Foi docente en distintas universidades ibéricas e latinoamericanas, así como investigador na Universidade de California en Berkeley, o Instituto de Humanidades da UDP en Santiago de Chile, e o Instituto de Altos Estudos Nacionais, think tank do Estado ecuatoriano, onde dirixiu un equipo de investigación sobre racionalidades políticas e artes de goberno. O seu traballo cruza a antropoloxía histórica coa filosofía política no estudo xenealóxico da gobernamentalidade e a biopolítica, a xénese do Estado moderno, a configuración onto-política do “social”, a conceptualización da democracia e a filosofía da débeda.

            Ars numerica. Unha antropoloxía do capital

            150 páxinas / Prezo 14€
              Unha antropoloxía do capital, ou máis precisamente unha aposta por descifrar a esencia do capitalismo, na que o humano devén en tanto que suxeito e obxecto dos procesos económicos e tecnolóxicos. Esta é a tarefa a contracorrente que asume o presente ensaio. Ao longo de dous séculos a crítica mantívose ancorada. Unha e outra vez tentou desvelar os segredos do capitalismo partindo da análise da forma-mercadoría. Mais, que aconteceria se o capitalismo fose pensado xa non a partir da mercadoría, senón do propio elemento que lle dá nome? Circa 1800 xurdiron como preocupacións coetáneas a inquietude pola chamada «Morte do Home» e a pregunta polo capitalismo. Tras diagnosticar a forma do ánthropos que vén logo daquela defunción, Antón Fernández de Rota mostra como as mutacións antropolóxicas, xunto coas técnicas e económicas, deron forma a un tipo de humano que é en por si un capital vivo.
              Helena Domínguez García (Illa de Arousa, 1977) é licenciada en Ciencias da Información e Doutora en Comunicación e Xornalismo pola USC cunha tese sobre a construción do conflito político na prensa galega. Durante dúas décadas desempeñou diversos traballos no ámbito do xornalismo que a levaron a un longo periplo por cidades como Santiago de Compostela, Barcelona, Pontevedra ou Lugo, entre outras, exercendo actualmente como docente e residindo na súa vila natal. As súas liñas de traballo como investigadora xiran arredor dos movementos sociais, a identidade cultural, o nacionalismo galego e os medios de comunicación alternativos, tendo participado como relatora en diversos congresos e publicado artigos en revistas de carácter nacional e internacional.

              A construción mediática do conflito. O caso de Resistencia Galega

              270 páxinas / Prezo 18€
              • Prólogo: Carlos Taibo
              A emerxencia mediática de Resistencia Galega supuxo unha batalla ideolóxica no eido político da Galiza que obrigou os partidos a posicionárense non só ante o uso da violencia senón tamén ante unha forma de entender o país. Apoiada nun compendio de literatura científica arredor de temas como o nacionalismo, a identidade, o terrorismo, a construción do discurso e a mediatización dos conflitos, Helena Domínguez aborda neste libro o tratamento desta cuestión nos medios de comunicación, axudando a comprender o conflito identitario e mais tamén o impacto que exerceu a prensa na conformación dun imaxinario terrorista que ameazaba con crebar o clixé de pobo amansado e desmobilizado recreado perpetuamente polos xornais.
              Xosé Luís Axeitos (Rianxo, 1945), dedicou especial atención á literatura e arte de vangarda editando e estudando grandes poetas e escritores rianxeiros como Manoel Antonio (1900-1930) e Rafael Dieste (1899-1981). Ocupouse tamén do estudo das revistas desa época en Galicia (Ronsel, Guión, Universitarios, Yunque, Ser) o que lle permitiu estudar monograficamente a recepción das vangardas, nas que Luís Seoane estivo sempre presente. Outro tema de interese da súa investigación é a literatura do exilio. Publicou o epistolario de Rafael Dieste e a obra completa de Lorenzo Varela. Dirixe actualmente a revista Follas Novas – Revista de Estudos Rosalianos, que edita a Fundación Rosalía de Castro, e forma parte do consello de redacción da revista Cuadrante. Colaborou en numerosas revistas como Laberintos, da Fundación Max Aub, Ínsula, Grial, A Trabe de Ouro, Anthropos, Renacimiento, Boletín da Real Academia Galega e A Nosa Terra, entre outras.

              Aproximacións a Manoel Antonio

              272 páxinas / Prezo 18€
                A obra poética de Manoel Antonio, malia o tempo transcorrido desde a súa morte, segue a transmitir unha certa auréola de misterio, provocada en gran medida porque a súa escrita non lle proporciona de xeito inmediato ao lector significacións últimas, definitivas. Lévanos, a súa lectura, a un eido no que a linguaxe se converte nunha sorte de manifestación do ser como experiencia do pensamento e dunha contemplación estética anovadora, crítica, non clasicista. Neste conxunto de ensaios de Xosé Luís Axeitos achegámonos a diversos aspectos e dimensións da obra do mariñeiro e poeta de Asados, facéndonos o autor partícipes da fonda dinámica intelectual e metapoética que nutriu o vieiro creativo e existencial do escritor rianxeiro.
                Brais Arribas (Ourense, 1980) é doutor en Filosofía, profesor de Ensino Medio e investigador da Cátedra Internacional de Hermenéutica Crítica (Hercritia). Entre as súas principais publicacións destacan Outro xeito de ser (Estaleiro, 2010), Postmodernidad, con Teresa Oñate (Batiscafo, 2015), Reduciendo la violencia: la hermenéutica nihilista de Gianni Vattimo (Dykinson, 2016) e Sobre a eutanásia (Através, 2018). Ademais, ten publicados diversos artigos, quer en obras colectivas, quer en revistas especializadas.

                Vir a menos. Crítica da razón nihilista

                198 páxinas / Prezo 18€
                • Prólogo: Teresa Moure
                Alén da interpretación común da noción de nihilismo, Brais Arribas articula unha proposta que desenvolve un «novo nihilismo» ancorado nas condicións de existencia presentes e cun potencial crítico se cabe aínda maior que o tradicional, na medida en que permite amosar as aporías e as contradicións internas dos principais mitos sobre os que se sostén a cultura tardomoderna, ofrecendo unha alternativa á mesma, a partir do pensamento filosófico de autores como Gianni Vattimo, Jacques Rancière e outros e cuxos efectos van alén do estritamente teórico para dirixirse cara á esfera práctica, desenvolvendo un paradigma de acción alterno ao actual, moito menos violento e máis integrador ca este.
                Oscar Horta é activista na defensa dos animais dende os anos 90 e ten participado dende entón en distintas organizacións e actividades ao longo de varios países. Na actualidade é membro da organización internacional Ética Animal. É tamén profesor de Filosofía Moral na Universidade de Santiago de Compostela. Foi investigador visitante noutras universidades, como as de Rutgers, Gotemburgo, Lisboa, La Sapienza de Roma, Porto ou Copenhague. Tamén foi investigador na FECYT. No 2007 recibiu o Premio Ferrater Mora de Ensaio. Ten dado a coñecer unha grande cantidade de traballos arredor do especismo, a consideración dos animais e cuestións relacionadas de filosofía moral e ética aplicada, entre eles medio centenar de artigos publicados en revistas académicas como The Journal of Applied Philosophy, Global Policy, Moral Philosophy and Politics, Ethical Theory and Moral Practice, Between the Species, The Journal of Agricultural and Environmental Ethics, Res Publica, Animal Sentience, Teoría: Swedish Journal of Philosophy, Isegoría, Relations: Beyond Anthropocentrism, Diacritica, Teorema, Isonomía, Methode: Analytic Perspectives, Diánoia, Les cahiers antispécistes ou Law, Ethics and Philosophy. Entre os seus traballos tamén destacan o libro Una morale per tutti gli animali (Milán: Mimesis, 2014) ou as súas contribucións no Lexikon der Mensch/Tier-Beziehungen e na International Encyclopedia of Ethics.

                Na defensa dos animais

                308 páxinas / Prezo 18€
                  Interesante ensaio que nos confronta cunha cuestión fulcral: dar pleno respecto só aos seres humanos é unha forma de especismo, nome aplicado á discriminación –análoga a outras coma o sexismo ou o racismo– dirixida cara a quen non pertence a unha certa especie. De resultas do especismo, billóns de animais son explotados e matados de xeitos horrendos. A través dunha intelixente concatenación de argumentacións éticas, exploradas nas súas variadas formas e modos, este libro convídanos a mudar esa situación, póndonos do lado daqueles que non tiveron a sorte de naceren humanos, e dando o paso que precisan, a prol da súa defensa.
                  Almudena Otero Villena naceu nunha cidade partida entre dous continentes, pero é realmente doutra cuxo nome remite a un muro (ou unha fronteira). Mais dela son tamén os veráns cheos de choiva que pasou nunha aldea galega, a adolescencia bretemosa ás beiras do Miño, e mais a mocidade universitaria compostelá. Marchou logo cara ao Norte, e alí, perdéndose polas rúas de grandes cidades, fixo seus outros acenos e outras falas. Por iso –e porque, en verdade, nunca quixo vivir dentro dun muro– segue agora traducindo signos e intenta, con maior ou menor fortuna, ensinar outras linguas disque estranxeiras.

                  عين ('ayn). O ollo e a fonte

                  116 páxinas / Prezo 15€
                    A través dun conxunto de ensaios que camiñan da man de místicas medievais como Mechthild von Magdeburg ou sabios islámicos coma Ibn ‘Arabi, xunto con filósofos coma Simone Weil ou Gilles Deleuze, desprégasenos un eido para a escoita daquilo que a palabra árabe عين ('ayn) refire: o ollo pero tamén a fonte na que o humano se abre a unha certa alteridade que sobrevoa a nosa existencia mundana, proxectándonos cara ao descoñecido que nos habita. Libro singular e inclasificable no que a literatura, o pensamento e o misticismo se presentan como horizontes para indagar no vieiro (case sempre) esquecido da tradición cognosctiva europea na que a perpetua complementación de mente e corazón consegue administrar a dor xerando luces intelectivas novas e expansivas.
                    Nacida na veciñanza de Matamá (Vigo), María Alonso é licenciada en Filoloxía Inglesa e Hispánica, doutorándose no ano 2014 pola Universidade de Vigo cunha tese sobre diásporas e ficcións culturais, publicada como Diasporic Marvellous Realism. History, Identity and Memory in Caribbean Fiction (Brill, 2015). Actualmente reside en Edimburgo, onde leva a cabo diferentes proxectos que varían dependendo da conxuntura do momento. Adícase á escrita de ficción e poesía en lingua galega e inglesa. A súa primeira novela foi Despois do cataclismo (Urco Editora 2015). Ten publicado tamén varios relatos en antoloxías e revistas de creación literaria.

                    Transmigrantes. Fillas da precariedade

                    138 páxinas / Prezo 15€
                      Desde a perspectiva da teoría poscolonial e a subalternidade, este ensaio preséntanos un contradiscurso para cuestionar a idealización da nova emigración interior europea, sinalando ademais os varios retos aos que o precariado transmigrante actual ten que facer fronte a causa da súa depreciación como capital humano. Traenos a voz dunha xeración que padece de anacronismo, a voz desas galegas e galegos que ven alén das súas fronteiras o único xeito de supervivencia. Crítica minuciosa pero sen concesións, sentimental pero non emotivista, dun estado de cousas que, de non buscar solucións inmediatamente, creará problemáticas aínda máis fondas, no tecido político e social contemporáneo, das que ten provocado até o de agora.
                      Rebeca Baceiredo (Ourense, 1979), licenciada en Ciencias da Comunicación e doutora en Filosofía pola USC cunha tese sobre Gilles Deleuze. Ademais de ensaios e colaboracións xornalísticas ariadas, ten publicado os seguintes libros: O suxeito posmoderno. Entre a estética e o consumo (Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2005; Editorial Galaxia,2006), (repeat to fade) (Estaleiro Editora, 2011), A revolución non vai ser televisada (Premio AELG de Ensaio, 2013; Euseino? Editores, 2013), E meterei a miña lei no seu peito (Estaleiro Editora, 2014), Capitalismo e fascismo - Psico-ontoloxía da escravitude (Euseino? Editores, 2015) e O canto da Sibila (Editorial Galaxia, 2016).

                      Oiko-nomía do xénero. Relato das clausuras

                      214 páxinas / Prezo 18€
                        A visión que nos presentaron historicamente como verdade única –e que foi usada como criterio socializador–, así como os propios conceptos empregados na confección do discurso patriarcal, son sinxelas proxeccións do actual paradigma interpretativo: a perspectiva patriarcal, edificada como norma hermenéutica, que se impón como prisma para ler a evolución das sociedades e das súas subxectividades interiores. Oiko-nomía do xénero. Relato das clausuras  é unha re-visión e axuste daquel mito explicativo, a partir da análise do xénero como función subalterna, e da íntima relación que o xénero garda co concepto de propiedade, oiko, e co da súa xestión, nómos.
                        Antón Fernández de Rota (A Coruña, 1979) é sociólogo e doutor en antropoloxía cultural. Foi docente en distintas universidades ibéricas e latinoamericanas, así como investigador na Universidade de California en Berkeley, o Instituto de Humanidades da UDP en Santiago de Chile, e o Instituto de Altos Estudos Nacionais, think tank do Estado ecuatoriano, onde dirixiu un equipo de investigación sobre racionalidades políticas e artes de goberno. O seu traballo cruza a antropoloxía histórica coa filosofía política no estudo xenealóxico da gobernamentalidade e a biopolítica, a xénese do Estado moderno, a configuración onto-política do “social”, a conceptualización da democracia e a filosofía da débeda.

                        Sexo e monstruosidade. Unha xenealoxía da policía sexual

                        105 páxinas / Prezo 10€
                          Fino estudo sobre a «policía sexual», dispositivo historicamente creado por unha determinada matriz social e política, que tentou constantemente regular as condutas e os modos de vida. Desde a Revolución francesa até a os «tecno-travestismos orgánicos», pasando pola garçonne ou o hermafroditismo, vislúmbrase a dimensión monstruosa que combateu toda posible manifestación desa policía. Un ensaio que nos abre os ollos á consolidación dunha posibilidade antropolóxica non reducida á dominación que os recursos desa historia policial nos foi levando.
                          Xosé Díaz (Lugo, 1980) licenciouse en Matemáticas na Universidade de Santiago de Compostela, doutorándose posteriormente en Filosofía cunha tese sobre a obra matemática de Rafael Dieste. Este libro, dirixido a un público máis amplo, é o resultado da reescrita ensaística desa tese. O autor cultivou de sempre un interese por ámbitos variados e diversos, tentando unha aproximación ao coñecemento que non deixase de lado a procura estética e artística, do mesmo xeito que buscou unha aproximación ao literario sen esquecer nunca o pulo cognoscitivo que subxace latexante no ser humano. Froito da súa inquedanza creativa publicou as novelas O dómine indómito (2004) e A morriña das balas (2006), o libro de relatos Fraquezas (2011), así como a biografía sobre o mago lucense Manuel Rodríguez Saa, O misterioso Dr. Saa (2012), en colaboración con Belén Fernández Guzmán.

                          Dos arquivos xeométricos. Razón e realidade no pensamento de Rafael Dieste

                          174 páxinas / Prezo 18€
                          • Prólogo: Arturo Casas
                          Coñecemos a obra literaria de Rafael Dieste, pero pouca xente sabe da súa investigación filosófica, do seu profundo e lento proceso de estudo matemático, desenvolvido ao longo de anos de traballo. En Dos arquivos xeométricos. Razón e realidade no pensamento de Rafael Dieste, o autor, armado da habilidade dun Félix Muriel contemporáneo, introdúcese nos mundos intelectuais do rianxeiro clarexándonos maxistralmente o designio diesteano do xeómetra, que é, asemade, o do poeta: participar na realidade suscitándoa ou revelándoa.
                          Anxo A. Rei Ballesteros (Codeso, 1952 – A Coruña, 2008) é, dentro da literatura galega, un autor de marcada singularidade. Apaixonado da escrita, o pensamento e a vida, integrou sempre estes aspectos na súa experiencia cotiá, sen separación algunha. Pouco amigo de actos públicos e formalismos sociais, comprometeuse sempre a fondo coa cultura propia. Licenciouse en Dereito en Santiago, aínda que nunca o exerceu, e pronto manifestou o seu interese literario. En 1977 veu a luz Dos anxos e dos mortos, a súa primeira novela, canto xeracional que sinalou novas vías para a narrativa galega. Seguíronlle, con distancia no tempo, Loaira (1992), Non sei cando nos veremos (2005) e postumamente A noite do moucho (2009). Cultivou tamén o conto –A sombra dos teus soños, 1998– e o teatro –Xogos de damas, estreada en 1987; e a tradución d’A voz humana, de Jean Cocteau, dirixida por el mesmo en 1991–, así como o ensaio –Tempo e vinganza, 2003; Urda e mundo, xunto a Carlos Fernández, en 2008; e outros moitos ensaios breves e artigos esparexidos en diversas publicacións–,  traduciu o Molloy de Samuel Beckett, que viu publicado no 2006.

                          Presenza dunha ausencia. Sobre Maurice Blanchot

                          142 páxinas / Prezo 18€
                          • Prólogo: María Xesús Armada
                          • Introdución e aparato crítico: dos editores
                          • Tríptico fotográfico interior: Juan Carlos Navarro
                          Atopado tras a morte do autor entre os papeis manografados que deixara almacenados no seu estudo, o ensaio xira arredor da obra L’espace littéraire de Maurice Blanchot, póndonos en tensión, e facéndonos cuestionar a nosa relación (sacrificial?) coa literatura, e con aquilo ao que se chamou comunidade. Usando a obra do francés, introdúcese nesa cerna na que é enxergada a nosa petrificante relación coa morte –quebra entre o presente e o ausente–, interrogándonos sobre o valor constitutivo (se é que o ten) do humano.
                          Ronaldo Ferrito (Rio de Janeiro, 1982). Ensaísta, poeta e membro fundador, así como editor de Confraria do Vento. Doutor en Poética, pola Universidade Federal de Rio de Janeiro, publicou o libro A via excêntrica (2010), premiado coa bolsa para escritores da Fundação Biblioteca Nacional do Brasil, na categoría Ensaios Literarios. Tamén é coautor do libro Convite a Pensar (Tempo Basileiro, 2014). Forma parte da organización de importantes premios literarios do Brasil, como o Portugal Telecom ou o Luiz Vilela.

                          A via excêntrica

                          104 páxinas / Prezo 8€
                            Tomando como referencia metafísica o «Camiño de Santiago», o ensaio introdúcenos nun mundo no que a interpretación (a hermeneusis) e o camiñar (o andar, o percorrer un sendeiro, etc.) se fan unha mesma cousa. Unha «hermenéutica do andar». Un andar no que a obra se vai aparecendo ao paso que dá o pé; andar que se descobre, por outra banda, a si mesmo como unha poética: o reflexo daquilo que o camiñante observa no ceo.
                            Carlos Lema (San Sadurniño, 1958) escribiu o poemario O xeito de Freud (Premio Johán Carballeira 2007) e traduciu Sobre a lectura, seguido de «Días de lectura», de Marcel Proust, publicado xunto co seu ensaio «Proust e a lectura». Tamén puxo en galego «Repensar a teoría crítica do capitalismo», conferencia de Moishe Postone publicada a carón do ensaio introdutorio «Tempo, lógos e dominación social». En Poesía, linguaxe e acción (con René Char) deu ao prelo un conxunto de textos arredor de Martin Heidegger, René Char e a facticidade da poesía.

                            Indeterminacións

                            114 páxinas / Prezo 8€
                              Que pode aínda ser pensado cando as técnicas do saber e do poder chegaron a tales niveis de densidade que o pensar parece esmorecer en urdidos fascinadores que nos cegan a visión? Que podemos ver e facer alén do Poder determinista que constrinxe o comportamento libre dos corpos e dos pensares? Estes lúcidos ensaios poñen en cuestión un modelo de pensamento común a esta época na que esas doutrinas (esas dogmáticas non críticas) se aparecen ante nós co esplendor dun espectáculo xa caduco e murcho.
                              Javier Turnes García (Portomouro, 1976) é profesor de filosofía e músico. Desde hai anos desenvolve a súa labor docente no IES Fernando Blanco de Cee, na Costa da Morte. Neste lugar tamén traballa paralelamente na escrita e divulgación filosófica, onde foi organizador dos Encontros de Filosofía da Costa da Morte. Ademais de artigos, ten publicado o libro Spinoza (Baia, 2007) e é vocalista do grupo de blues Bakin' Blues Band.

                              A escarpadura

                              90 páxinas / Prezo 8€
                                Na vida ás veces acontece unha interrupción, unha quebradura, un intre no que «comprendemos que o tempo pasa, e tan só temos os nosos pasos, as nosas forzas e a compañía das pedras, que falan nunha lingua estranxeira.» Esa suspensión inesperada que nos asalta é a escarpadura. Poderosa indagación a cabalo entre o poético e o filosófico.
                                Márcio-André (Rio de Janeiro, 1978). Escritor, artista sonoro e visual, deu clases de escrita creativa e poesía sonora na Universidade de Coímbra e na Universidade Federal do Rio de Janeiro. Como tradutor publicou textos de Ghérasim Luca, Gilles Ivain, Serge Pey, Mathieu Bénézet, Hagiwara Sakutaro e Forrest Gander. No 2008, recibiu a Bolsa Fundação Biblioteca Nacional, polo libro de ensaios Poética das casas e, no 2009, foi poeta residente en Monsanto, Portugal. É tamén editor de Confraria do Vento e foi curador do Cidade aTravessa, evento literario e performático que acontece nas cidades de Lisboa, Rio de Janeiro e São Paulo. Autor de catro libros de poesía e ensaio, colaborou con diversos xornais, entre eles O Globo, Jornal do Brasil ou O Estado de Minas; e con revistas brasileiras e internacionais. Os seus poemas foron traducidos a oito idiomas. Está integrado en varias antoloxías, como Poesia do Mundo, O que é poesia?, Todo começo é involuntário – a poesia brasileira no início do Sec. 21, Poétes Brésiliens d´aujourd´hui, 24 letras por segundo, entre outras. Como poeta visual e sonoro, realizou traballos no Reino Unido, Francia, Portugal, Ucraína, Perú, así como tamén en diversas cidades de Brasil, colaborando con poetas como Bruce Andrews, Stephen Rodefer, Arjen Duinker e Jonathan Morley. Actualmente vive en Budapest.

                                Ensaios radioativos

                                98 páxinas / Prezo 8€
                                  A través da «contaminación» que o autor viviu en Pripyat –«ali, circundado pelo silêncio do fim do mundo, eu fazia, ainda que sem saber, um hino às contaminaçôes, além, claro, de me contaminar, tornando-me, provavelmente, o primeiro poeta radioativo do mundo»–, Márcio-André entréganos un feixe de ensaios que atravesan o poético, con urxencia, levándonos a unha deriva cara ás contornas difusas dun mundo posradioactivo, tal que o noso.
                                  Ignacio Castro Rey (Santiago de Compostela, 1952). Filósofo, escritor e crítico de arte. Inmerso en constantes actividades sociais e comunitarias, reside en Madrid, onde exerce como profesor. Doutorado en Filosofía pola Universidade Autónoma de Madrid, durante catro anos viviu intermitentemente retirado no corazón da serra d'O Courel, nunha cabana arranxada por el, ao xeito dun anacoreta. Desa experiencia profundamente catártica naceu o libro Roxe de Sebes (Fundación Luis Seoane, 2011). Ten publicados varios libros de ensaio, tanto en galego como en español: Alén da fenda; por unha filosofía do absoluto sensible (Espiral Maior, 1994), Neste silencio: arredor de Uxío Novoneyra (Noitarenga, 2000), Crítica de la razón sexual (Ediciones del Serbal, 2002) ou Votos de riqueza; la multitud del consumo y el silencio de la existencia (Antonio Machado Libros, 2007).

                                  Formas da indefinición

                                  94 páxinas / Prezo 8€
                                    Incardinado no valor da terra, nun sentido nietzscheano, esa terra que é superación e regreso, este conxunto de ensaios fainos entrar nunha silenciosa reflexión sobre a nosa contemporaneidade, un tempo de alienación no hiperveloz. Textos que nos obrigan a repensar ese punto no que a difuminación posmoderna se contrae en autorreflexión que foxe do definido, e que nos fai contemplar expectantes unha indefinición nova.
                                    Fausto Alzati Fernández (México DF, 1979) é un ensaísta adicado á análise da cultura a través das paralaxes da filosofía, a psicanálise lacaniana e o budismo. É autor de Inmanencia Viral, colección de ensaios publicada no fondo editorial Tierra Adentro (México, 2009). É colaborador habitual en publicacións como Milenio, Reforma, Umelec ouFractal, entre outras. Leva o blogue Al Servicio de Quizás. Graduouse na Universidade Naropa (fundada por Chögyam Trungpa Rinponché e Allen Gingsberg en Colorado, EUA), en Relixións Comparadas. E tamén colabora como profesor no Instituto de Estudios Críticos 17, da cidade de México D.F. Os seus textos téñense traducido para o checo, alemán e inglés.

                                    Inmanencia Viral

                                    80 páxinas / Prezo 8€
                                    • Tradución: Roberto Abuín e Rafa Xaneiro
                                    Con linguaxe fluída e irónica, Alzati mergúllanos dende a súa experiencia como consumidor, mais tamén como prófugo, na actual cultura trash, nunha viaxe a través deses filtros cos que ollamos a realidade. Insírese neses filtros e convídanos a ver o alleamento das estéticas sen ética, das presenzas sen esencia, e das superficies vividas que, ao cabo, nos viven. Textos que falan do presente, nostálxica pero desgarradoramente.

                                    Colección Retallos

                                    Choiando no obradoiro, sempre xorden retallos de cousas producidas polos artesáns, activamente concentrados no seu quefacer. Cousas que aparecen imprevisiblemente. Cousas que son repentinos tumultos que chegan subitamente. Fragmentos do traballo creador. Aquí, neste pequeno caixón de xastre, ou caixón desastre, están contidos eses vieiros que nos foron dando unha vida inusitada. Retallos dos carpinteiros que van debuxando o parsimonioso evento da súa paixón construtiva.

                                    Xelís de Toro (Santiago, 1962), escritor e perfomer a cabalo entre Galiza e o Reino Unido, percorreu sempre camiños pouco transitados ou descoñecidos na nosa literatura (ben desde a letra impresa, ben desde o corpo e a palabra en acción). Ten publicado literatura de adultos e infantil, e realiza performances, accións artísticas, arte pública e improvisación vocal e con movemento, ademais de facer parte como vocalista da banda británica Chopchop.

                                    Alejandro Vargas (Holguín, Cuba, 1980) é un dos jazzistas máis recoñecidos do país caribeño, onde ten unha estensa traxectoria, aínda que actualmente reside en Santiago de Compostela, facendo parte de diversos proxectos dentro do jazz, a música folk e de raíz, e as súas hibridacións, abeirándose tamén, a través do presente traballo, aos vieiros da experimentación.

                                    Máis Alálá

                                    Prezo 15€
                                    • Caixa: 19 postais
                                    • Fotografías de Manuel Vilariño
                                    A idea de vangarda en Galiza está inevitabelmente ligada á figura de Manoel Antonio, cuxo suco poético serviu de asento a grande parte da poesía galega contemporánea. Non obstante, a multiplicidade de posibilidades de (re)lectura da súa obra tense habitualmente reducido ás olladas máis académicas. Xelís de Toro, quen percorreu sempre camiños pouco transitados na nosa literatura (ben desde a letra impresa, ben desde o corpo e a palabra en acción) achéganos, xunto ao músico cubano Alejandro Vargas (tamén abeirado aos vieiros da experimentación), un obxecto artístico-literario, un traxecto de exploración poética e sonora inusual a partir dos poemas que o autor rianxeiro nos deixou en De catro a catro. Un xogo a través de dezanove postais con códigos QR que remiten a cadansúa peza poético-sonora. As imaxes das postais inclúen fotos de Manuel Vilariño e imaxes caligráficas dos autores.
                                    María Alonso (Edimburgo), Xelís de Toro (Brighton), Luz Pichel (Madrid), Moncho Iglesias Míguez (Bangladesh), Carlos Penela (Viena), Eva Moreda (Glasgow), Elías Portela (Reykjavik), Martín Veiga (Cork), Erín Moure (Montreal), Helena Salgueiro (Edimburgo), Miriam Sánchez Moreiras (Denver) e Xavier Queipo (Bruxelas).

                                    A lingua viaxeira

                                    110 páxinas / Prezo 14€
                                      A emigración constitúe un dos elementos fundamentais da identidade galega. Ben sexa motivada pola precarización da vida no contexto territorial propio, ben ligada a unha relación nómade co mundo, ao devezo de coñecer e integrar o alterno, as formas de vida outras, o certo é que a través da diáspora a nosa fala deveu lingua errante, en evolución, sempre permeando outras realidades, espazos e contextos. A lingua viaxeira presenta un feixe de voces diversas que, desde diferentes partes do mundo e a través de distintos xéneros, escribindo en galego, nos dan pé a visualizar un territorio «expandido» no que Galiza non é xa un terreo material concreto, senón unha idea, unha sensación, un territorio sobre o que o noso soño pode cabalgar e abrirse a realidades aínda non coñecidas, un estado da alma que nunca nos abandona.
                                      Lucía Romaní (Ribeira, 1981). Artista, docente e investigadora. Doutora en Belas Artes pola UVIGO, a súa tese xira en torno ás relacións entre arte e espazo público no contexto galego. Participou en proxectos de investigación como membro do grupo MODO, do Laboratorio Explolab ou do Seminario de Arte Pública da UVIGO, e en proxectos editoriais como a N-550. Membro do colectivo artístico COVA. Na actualidade dirixe diversas iniciativas no ámbito educativo e da creación contemporánea, labor que compaxina coa súa actividade artística.

                                      Aránzazu Pérez Indaverea (Cidade de México, 1983) é investigadora en Historia da Arte da USC. Participou en proxectos de investigación dos grupos Artconte e HAYDU e colaborou con institucións como o Consello da Cultura Galega ou proxectos como A Chocolataría. Desenvolve a súa investigación no ámbito das relacións entre a arte e as novas tecnoloxías, a concepción do lúdico e a arquitectura contemporánea. Neste eido, ten realizado estadías na Université Paris 1 e na TU Delft, e colaborado en diversas publicacións internacionais.

                                      Im-pulsos creativos. Canles alternativas de creación contemporánea

                                      156 páxinas / Prezo 17€
                                      • Prólogo: Miguel Anxo Rodríguez González e Federico López Silvestre
                                      Este libro dirixe a atención cara a procesos de xestión e creación que funcionan mormente de xeito independente, e faino a través de once relatos de proxectos narrados polos seus propios artífices. Desde a transgresión dos modelos profesionais habituais até a incidencia do creativo no seu valor social, ou mesmo a exploración doutras formas de vida. Interesante achega que aporta materiais críticos ao debate contemporáneo arredor da xestión cultural e da investigación en subxectividades transformadoras e en transformación.
                                      Manuel Cebral Loureda (A Corunha, 1979) é Licenciado em Filosofia e especialista em análise estatística e mineração de dados. Atualmente é professor de Filosofia no ensino secundário. Nos últimos anos trabalhou como produtor e mediador cultural de forma independente e através de Alg-a Lab. Os seus trabalhos desenvolvem e investigam o uso de tecnologias interativas em diferentes contextos, sempre orientados para a inovação pedagógica e cognitiva.

                                      Teoria da imagem

                                      75 páxinas / Prezo 10€
                                        Embora a imagem seja cada vez mais comum, mesmo omnipresente nas nossas sociedades, sobretudo nas últimas décadas, a sua relação com a lógica e o pensamento ainda pode não ter sido esclarecida e liberada de maneira suficiente. Desde a presença da imagem em nossas mentes, até a sua utilização na televisão, nos média ou na arte contemporânea, o autor tenta vincular todos esses registos com um mesmo fato, não necessariamente estético, mas que pensa um horizonte imagético e imaginário no que um devir possível (nos) aconteça individual e comunitariamente.
                                        Alg-a lab é un laboratorio de experimentación cultural posto en marcha en 2008 pola comunidade de artistas de Alg-a (espazo de hibridación tecnolóxica, analítica, artística e social nacida no ano 2003). Grazas á colaboración do arquitecto e activista Santiago Cirugeda, habilitarán en Valadares (Vigo) un espazo adicado á investigación e ao desenvolvemento tecnolóxico, por onde teñen pasado variados artistas en residencia, e onde hai un permanente estado de investigación sintética entre artes e ciencias, pensamento e construción comunitaria.

                                        Tar0t Esquizoan4lise

                                        22 cartas + Folleto 12 páxinas / Prezo 8€
                                          Tar0t Esquizoan4lise é un mazo de cartas de tarot asociadas a unha serie de conceptos, pautas e contidos web, que se pode utilizar de modo independente ou complementariamente a través da interacción mediante os códigos QR presentes en cada carta. O proxecto reformula o concepto «hermética» mediante a utilización de novas tecnoloxías nun espazo no que o pechado físicamente se converte en aberto a través de cámaras e sensores, interactividade e posibilidade de telepresenza, xerando un contexto de lectura vencellado á hermenéutica, mais saíndo do escollo do suxeito pensante.
                                          Cristina F, con F de Ferreirós (Planeta Terra, 1962), estudou filosofía na Universidade de Santiago e leva xa vinte anos publicando contos de literatura infantil escritos e ilustrados por ela. Entre os máis coñecidos están os contos de Mala Malona (Sotela Blanco, 1998) e Alfombriña (Baía, 2008), así como a colección A Comer! (2012), ou O Pamparampán! (2015), ambos en edición da autora. Ten publicado ademais o pequeno caderno de verán Fragmentos e comentarios do diario íntimo de Cristina F (Estaleiro, 2012), e realizado ilustracións para publicacións como Razóns de Peso (Estaleiro, 2010), de Clara Gayo. Ao longo da súa traxectoria desenvolveu tamén un vínculo importante co ámbito do teatro, participando na creación de escenografías, atrezzo e textos en grupos como Berrobambán, Chévere ou Trompicallo. Mantén desde hai anos o blogue criscrascrus.blogaliza.org e actualmente traballa como persoal de apoio en centros de ensino infantil, dá paseos pola praia e o monte, e de cando en vez... escribe e debuxa, é dicir: navega.

                                          Mala Malona tiña tal... frío

                                          24 páxinas / Prezo 8€
                                            Mala Malona apareceu por vez primeira hai 20 anos e, daquela, o cánido personaxe encontrou bo acubillo entre cativos e cativas, o seu espazo natural. Os contos de Mala Malona, que continuamos agora cunha nova aventura, son contos de dez frases con letra ben grande onde se contan historias circulares, nas que Mala Malona é o comezo e o remate. Son sempre un canto á liberdade, que se centra nesta ocasión no amor e no respecto á natureza.
                                            Cristina F, con F de Ferreirós (Planeta Terra, 1962), estudou filosofía na Universidade de Santiago e leva xa vinte anos publicando contos de literatura infantil escritos e ilustrados por ela. Entre os máis coñecidos están os contos de Mala Malona (Sotela Blanco, 1998) e Alfombriña (Baía, 2008), así como a colección A Comer! (2012), ou O Pamparampán! (2015), ambos en edición da autora. Ten publicado ademais o pequeno caderno de verán Fragmentos e comentarios do diario íntimo de Cristina F (Estaleiro, 2012), e realizado ilustracións para publicacións como Razóns de Peso (Estaleiro, 2010), de Clara Gayo. Ao longo da súa traxectoria desenvolveu tamén un vínculo importante co ámbito do teatro, participando na creación de escenografías, atrezzo e textos en grupos como Berrobambán, Chévere ou Trompicallo. Mantén desde hai anos o blogue criscrascrus.blogaliza.org e actualmente traballa como persoal de apoio en centros de ensino infantil, dá paseos pola praia e o monte, e de cando en vez... escribe e debuxa, é dicir: navega.

                                            Marisa

                                            28 páxinas / Prezo 8€
                                              A historia de Marisa é unha viaxe nunhas poucas frases rimadas dende o máis extenso espazo exterior ao corazón das nenas e nenos. Unha viaxe para vencer os medos ao descoñecido. Se noutros contos da mesma autora a letra é ben grande, neste non é que sexa grande. É que é inmensa!
                                              Marcos Lorenzo (Ferreiroa, Agolada, 1970). Economista e antropólogo amador. Na súa traxectoria profesional constituíu empresas e desempeñou diferentes postos de responsabilidade nos mundos das políticas sociais e da xestión cultural. En ambos campos coordinou múltiples proxectos, publicou investigacións e ensaios, e exerceu como docente en universidades galegas e foráneas. No ámbito da comunicación foi redactor de revistas de pensamento e arte, columnista en diferentes medios e locutor de radio. Na esfera contracultural dirixiu con man de ferro a Sociedade Patafisica do Atlántico e colaborou esporadicamente co movemento incendiario SUFATO (Súper a Favor de Todo). A súa penúltima obra é un libro de aforismos titulado Liquidación de existencias (Difusora de Letras, Artes e Ideas, 2005). Entre as súas vindeiras iniciativas está a refundación do partido político Reticencia Galega ou o lanzamento do Colexio Oficial de Vividores da Galiza. Actualmente é coordinador do ciclo de cultura contemporánea Nexos, na Cidade da Cultura do Gaiás.

                                              Karlotti, un poema crónico

                                              224 páxinas / Prezo 14€
                                                Marcos Lorenzo elixe a Juan Carlos Valle, «Karlotti», para pensar arredor da cuestión do «bo vivir» e das outras prácticas de vida, esencia da serie «Vividores». Karlotti nace en Maside. Posteriormente renacerá en tantas ocasións como episodios iniciáticos adornan a súa intensa biografía. Poeta, viaxeiro e axitador tabernario, sempre na órbita dunha vangarda lúcida e militante, abrazou a esencia da vida descalza e libérrima. A maior parte da sabedoría destilada pola súa vivencia radical permanece inédita. Agardamos que este libro achegue ao público unha das personalidades máis singulares e fascinantes do underground ibérico.
                                                Zoopolitik foi un grupo de análise interdisciplinar do #15M constituído por catro persoas: o antropólogo Antón Fernández de Rota, o tamén antropólogo Carlos Diz, o sociólogo Martín Cebreiro e o filósofo e blogger Rosendo González, todos eles especializados no estudo da cultura política e os novos movementos sociais. O eixe do seu traballo foi a conceptualización e a interpretación histórica do que os autores chaman «modos de vida». Consideran que para comprender o que aconteceu dende a Primavera Árabe até o Occupy Wall Street, pasando polo #15M, é preciso atender ás transformacións da vida cotiá no último medio século. Do mesmo xeito, para pensar as mutacións do vello animal político, Zoopolitik non dubida en botar man das ciencias da vida, a filosofía e socioloxía da ciencia para dar conta da súa forma de vivir en rede, e dar forma así a unha sorte de «bestiario da disidencia».

                                                Seven Rounds

                                                24 páxinas / Prezo 2€
                                                  Cando das eleccións do 20N en 2012, a un grupo de pensadores da Universidade Invisíbel, chamado Zoopolitik, a redacción de El País - Galicia suxeriulles unha colaboración, na que dende o punto de vista do #15M e dos movementos sociais comentaran que lles parecía todo o barullo montado pola política oficial. Os membros do proxecto colaborativo decidiron que era interesante dar a coñecerun outro punto de vista do que estaba a suceder. Durante un tempo de cerca de dúas semanas escribiron unha columna regular en dito xornal. Neste libriño recóllense todos eses artigos, para que esa memoria non se perda.